Η νόσος του Πάρκινσον είναι μια προοδευτική, χρόνια και περίπλοκη νευροεκφυλιστική ασθένεια της μέλαινας ουσίας, η οποία είναι υπεύθυνη για την παραγωγή της ντοπαμίνης. Με άλλα λόγια είναι το αποτέλεσμα της καταστροφής των νευρικών κυττάρων που παράγουν τον νευροδιαβιβαστή ντοπαμίνη στον εγκέφαλο.
Οι αιτίες που οδηγούν στην καταστροφή των νευρικών αυτών κυττάρων παραμένουν άγνωστες, όμως στο 10% των ασθενών διαπιστώνεται κληρονομικότητα.
Η ντοπαμίνη βοηθά τη δημιουργία και τον έλεγχο της κίνησης του σώματός μας. Λόγω αυτής της έλλειψης της ντοπαμίνης, τα μηνύματα του εγκεφάλου δεν μεταδίδονται ομαλά στους μυς, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται προβλήματα ελέγχου της κίνησης.
Η έλλειψη της ντοπαμίνης είναι η αιτία συμπτωμάτων όπως τρόμος (τρεμούλα), δυσκαμψία, βραδυκινησία, ακαμψία, ελλιπής ισορροπία και αστάθεια και κακός συντονισμός των μελών του σώματος.
Η νόσος του Πάρκινσον εμφανίζεται στην πλειοψηφία των ασθενών μετά την ηλικία των 60 ετών. Σύμφωνα με επιδημιολογικές μελέτες περίπου το 1% των ανθρώπων ηλικίας άνω των 60 ετών, παρουσιάζει συμπτώματα της ασθένειας αυτής. Σπανιότερα, η εκδήλωση της νόσου μπορεί να εμφανιστεί πριν την ηλικία των 50 ετών και αφορά περίπου το 10-15% των περιπτώσεων.
Τα άτομα με Parkinson έχουν συχνά μυϊκή ακαμψία, δυσκολία στο να περπατάνε και προβλήματα στην στάση και την ισορροπία. Οι φυσιοθεραπευτές χαλαρώνουν τους μυς την ακαμψία των συνδέσμων καθώς και την δυσφορία με την άσκηση, ή με τεντώματα και με μετακινήσεις των συνδέσμων. Αν οι μύες χρησιμοποιούνται λιγότερο τότε χάνουν την δύναμη τους. Οι φυσιοθεραπευτές μπορούν να συμβουλέψουν τον ασθενή για διαφορετικούς τρόπους και ασκήσεις που σκοπεύουν στην αύξηση της μυϊκής δύναμης. Η αύξηση της μυϊκής δύναμης παρέχει μεγαλύτερη ασφάλεια στις κινήσεις και μεγαλύτερη αίσθηση ανεξαρτησίας.
Σε ένα πιο πρακτικό επίπεδο, η φυσιοθεραπεία μπορεί να παρέχει εύκολες λύσεις για τις καθημερινές δραστηριότητες του ασθενούς όπως το περπάτημα, το σήκωμα από την καρέκλα και το κρεβάτι. Επιπλέον, η φυσιοθεραπεία μπορεί να παρέχει πρακτικές λύσεις για την απόκτηση σωστής στάσης και ισορροπίας, για την μείωση των επιπτώσεων μιας πτώσης, και για την σωστή αναπνοή όταν αυτό απαιτείται.