Η θεραπεία της νόσου στηρίζεται στη χορήγηση φαρμάκων, τα οποία είτε αναπληρώνουν την ντοπαμίνη είτε μιμούνται τη δράση της (λεβοντόπα και ντοπαμινεργικοί αγωνιστές).

Η φαρμακευτική αγωγή δεν καθυστερεί, ούτε σταματά την εξέλιξη της νόσου, βελτιώνει, όμως, αποτελεσματικά τα κινητικά συμπτώματα, κυρίως στα αρχικά στάδια της νόσου.

Καθώς όμως η νόσος εξελίσσεται και οι ντοπαμινεργικοί νευρώνες συνεχίζουν να χάνονται, τα φάρμακα αυτά καταλήγουν να είναι λιγότερο αποτελεσματικά στην αντιμετώπιση των συμπτωμάτων ενώ την ίδια στιγμή παράγουν μια επιπλοκή που ονομάζεται δυσκινησία, που χαρακτηρίζεται από ακούσιες κινήσεις τρόμου.

Η χειρουργική επέμβαση που σκοπεύει στην εν τω βάθη διέγερση του εγκεφάλου έχουν χρησιμοποιηθεί για τη μείωση των κινητικών συμπτωμάτων ως έσχατη λύση σε σοβαρές περιπτώσεις όπου οι θεραπευτικές αγωγές καθίστανται αναποτελεσματικές.

Οι ερευνητικές κατευθύνσεις περιλαμβάνουν έρευνες σε ζωικά μοντέλα της νόσου καθώς και διερεύνηση της πιθανής χρησιμότητας της γονιδιακής θεραπείας, των μεταμοσχεύσεων βλαστικών κυττάρων και της χρήσης των νευροπροστατευτικών παραγόντων.

Τα τελευταία χρόνια έχει δοθεί μεγάλη βαρύτητα στην ανάπτυξη θεραπειών που εκτός από τα κινητικά συμπτώματα της νόσου αντιμετωπίζουν και τα μη κινητικά προβλήματα (όπως η διαταραχή ύπνου και τα συναισθηματικά προβλήματα) με ανάλογη επιτυχία.

Η αντιπαρκινσονική αγωγή δίνει στον Παρκινσονικό ασθενή τη δυνατότητα να κινηθεί φυσιολογικά και να είναι ανεξάρτητος στις καθημερινές του δραστηριότητες, ακόμη και να εργαστεί.

Με τις σύγχρονές θεραπείες, το προσδόκιμο ζωής του ασθενή είναι όσο και του φυσιολογικού ατόμου, με καλή ποιότητα ζωής για πάνω από 20 χρόνια νόσου, ενώ παλαιότερα, χωρίς τις θεραπευτικές αγωγές, η μέση επιβίωση ήταν μόλις 12-15 χρόνια, και μάλιστα από τη δεκαετία και μετά οι ασθενείς ήταν κλινήρεις.

Προκειμένου όμως να επιτύχει καλή ανταπόκριση ο Παρκινσονικός ασθενής είναι αναγκασμένος να ακολουθεί συστηματική αγωγή, η οποία να είναι συνεχής και να μην διακόπτεται.

Κάθε διακοπή οδηγεί σε δραματική επιδείνωση της κίνησής του με αποτέλεσμα την ακινητοποίηση και της εξάρτησή του από τους άλλους.

Ένας Παρκινσονικός ασθενής που δεν λαμβάνει τα φάρμακά του, κινδυνεύει να πάθει κατάγματα από πτώσεις (λόγω κακής ισορροπίας) έχει βασανιστικούς πόνους στους μυς και στις αρθρώσεις, δυσκολεύεται να καταπιεί το φαγητό του με συνέπεια λοιμώξεις των πνευμόνων από εισρόφηση τροφής, ενώ μπορεί να πάθει και θρομβώσεις φλεβών και κατακλίσεις.

Επιπλέον, σημαντικό ρόλο στη διατήρηση της καλής ποιότητας ζωής έχει η φυσικοθεραπεία, ο χορός, η λογοθεραπεία, η σωστή διατροφή και η ψυχολογική υποστήριξη

Φυσικοθεραπεία

Τα άτομα με Πάρκινσον έχουν συχνά μυϊκή ακαμψία, δυσκολία στο να περπατάνε και προβλήματα στη στάση και την ισορροπία.

Οι φυσιοθεραπευτές χαλαρώνουν τους μυς την ακαμψία των συνδέσμων καθώς και την δυσφορία με την άσκηση, ή με τεντώματα και με μετακινήσεις των συνδέσμων.

Αν οι μύες χρησιμοποιούνται λιγότερο τότε χάνουν την δύναμη τους.

Οι φυσιοθεραπευτές μπορούν να συμβουλέψουν τον ασθενή για διαφορετικούς τρόπους και ασκήσεις που σκοπεύουν στην αύξηση της μυϊκής δύναμης.

Η αύξηση της μυϊκής δύναμης παρέχει μεγαλύτερη ασφάλεια στις κινήσεις και μεγαλύτερη αίσθηση ανεξαρτησίας.

Σε ένα πιο πρακτικό επίπεδο, η φυσιοθεραπεία μπορεί να παρέχει εύκολες λύσεις για τις καθημερινές δραστηριότητες του ασθενούς όπως το περπάτημα, το σήκωμα από την καρέκλα και το κρεβάτι.

Επιπλέον, η φυσιοθεραπεία μπορεί να παρέχει πρακτικές λύσεις για την απόκτηση σωστής στάσης και ισορροπίας, για την μείωση των επιπτώσεων μιας πτώσης, και για την σωστή αναπνοή όταν αυτό απαιτείται.

Χορός

Ο χορός μπορεί να συμβάλλει στη βελτίωση της ισορροπίας, στη βελτίωση των καθημερινών δραστηριοτήτων, στη μείωση του κινδύνου πτώσης, στη μείωση της κατάθλιψης και στη γενικότερη βελτίωση της ποιότητας ζωής του ασθενούς με Πάρκινσον.

Λογοθεραπεία

Ειδικά προγράμματα λογοθεραπείας βελτιώνουν την ποιότητα της ομιλίας και ακόμα και την λειτουργία της κατάποσης, όταν και εάν εμφανιστεί δυσκολία.

Διατροφή

Μια σωστή και ισορροπημένη διατροφή, με μικρά γεύματα, πτωχά σε πρωτεΐνες, έχει σημασία όχι μόνο για την διατήρηση του σωστού βάρους και φυσικής κατάστασης, αλλά και για την σωστή απορρόφηση και βέλτιστη δράση των φαρμάκων.

Ψυχολογική υποστήριξη

Η ψυχολογική υποστήριξη των ασθενών αλλά και των φροντιστών τους είναι καθοριστικής σημασίας.

Από τη στιγμή που τίθεται η διάγνωση, αρχίζει ένα μακροχρόνιο ταξίδι με την νόσο.

Το πρώτο βήμα στη σωστή αντιμετώπιση είναι η αποδοχή της από τον ασθενή και το περιβάλλον του.

Καθώς προχωρούν τα χρόνια, η θετική σκέψη και η συνειδητή προσπάθεια για να ξεπερνιούνται οι καθημερινές δυσκολίες από την νόσο, θα βοηθήσουν στην προσαρμογή της ζωής με τη νόσο του Πάρκινσον, ώστε να συνεχίσει ο ασθενής να έχει μία καλή ζωή με ικανοποιητική δραστηριότητα και ψυχολογία